Атмаан
Энэ явдал анх дунд сургуулиас эхэлсэн юм. Манай ангид хөдөөнөөс нэг банди шилжиж ирлээ. Чөргөр туранхай, хавчиг мөртэй, багинохон хөлөн дээрээ хоёр дахин урт цээжтэй, хавчиг толгойтой түүний цаашаа шигдчихсэн налчгар хамраас нь уруулыг нь давсан нус үргэлж унжаастай. Тэрээр нусаа арчихын оронд учиргүй чимээтэйгээр дотогш сорох нь шууд л огиудас хүргэнэ. Харсаар байтал доожоогүй нэгэн.
Хамгийн түрүүн түүн руу охид довтолж эхэллээ. “Ямар заваан юм, наад нусаа арчаач”, ”Май энэ шалны алчуур, нусаа арч”, ”Хөдөөний мангар” гэх зэргээр нүүрэн дээр нь доромжлон цаагуураа бол нэлээд гүтгэлгийн чанартай “хошногоо арчдаггүй учраас жорлон ханхлуулж явдаг”, “толгой нь цул хуурс, ойртоод хараарай хяруу уначихсан юм шиг цайрч харагдана билээ” “нүд нь хялар юм билээ”, “үгүй, долир гээч”, “хялман гэдэг юмаа” гэх мэтээр маргаж ярилцан шоолно. Би ойртож байгаад үнэртэж ч үзсэн, сууж байхад нь халимгийг нь ч сайн харсан, шал худлаа. Нүд нь зүв зүгээр, яахаараа ч хэвийн нүд охидод тэгэж харагддаг юм? Гэхдээ цэвэрч биш л дээ, захны даавуу нь нэлээд хиртэй, гутал нь бөөн тоос.
Сургуульд тогтсон заншлаар ангийн хүүхдүүд атмаанаа шалгаруулж дугаар өгдөг. Анги маань 15 эрэгтэй хүүхэдтэй учир 1-15 хүртэл дугаартай атмаантай. Атмааныг зодолдож шалгаруулна, бүгдийг дийлдэг нь 1 дугаартай, бүгдэд дийлдэгт хамгийн сүүлчийн дугаар ноогдоно. Гаднаас шилжиж ирсэн хүүхэд автоматаар шууд сүүлчийн дугаар авах боловч ихэнхдээ тэр хүүхэд хэд хэд зодоон хийсний дараа дэвшин явдаг. Манай ангид нэг шинэ хүүхэд ирснийхээ маргааш ангийн нэгдүгээр атмааныг зодоод шууд анги ахалж байсан тохиолдол ч бий. Ангийн атмаан болох бас бага хэрэг, сургуулийн атмаан болж байж хавь ойрдоо овгорт тооцогдож хүлээн зөвшөөрөгдөнө. Хараад байхад хүлээн зөвшөөрөгдсөн нэгдүгээр атмаан тун айдастай болдог. Учир нь хүүхэд болгон түүний хөдөлгөөн бүрийг ажиглан эв нь таарвал гэнэдүүлж байгаад ч болтугай зодон дийлж титмийг нь булаах эрсдэлтэй.
Мөнөөх хөдөөнөөс ирсэн хүүхдийн хувьд лав л эхний хэдэн долоо хоногт түүнийг тоож өдсөн эрэгтэй хүүхэд гарсангүй. Тэртэй тэргүй хамгийн сүүлчийн атмаан. Түүнд ядахнаа хүний сонирхол татах булаагаад авчихмаар үзэг цүнх ч байсангүй. Тэгтэл нэг өдөр манай ангийн хоёр атмаан юунаас ч юм болж зодолдов оо. Тэр хоёр дараалсан дугаартай атмаан байсан болохоор хэн нь хэнийхээ урд гарахыг тогтоох шийдвэрлэх тулаан. Явцын дунд өнөөх хөдөөний хүүхэд унагасан үзгээ авах гээд шалан дээр дөрвөн хөллөчихсөн байхад нь тулалдагч хоёрын нэг нь ухарч яваад түүнийг дайран дамналдаж ар гэдэргээрээ саван унав. Унаж явахад нь нөгөө нь амжиж нүүрэнд нь цохисон учир хэн ялсныг тогтооход ямар ч маргаан байсангүй. Ялагдагчийн хамраас цус гоожих нь хөндөлсөж хэвтсэн жаалын биш нүүрэнд нь амжиж дэлссэн атмааны нударгын үр дүн гэдэг нь хэнд ч илэрхий. Харин ялагдагч уурссандаа босч ирээд өнөө мууг өшигчиж гарав. Нэгнийх нь хамраас цус, нөгөөгийнхөөс нь нус ямар ч хориогүй урсана. Хэрэв энэ үеэр гаднаас багш орж ирээгүй бол хөөрхийг алчих ч байсан юм билүү!
Маргааш нь манай ангийн нэгдүгээр атмаан хөх няц болсон хөөрхийг зүгээр сууж байхад нь ууцан дээр нь тоос манартал алгадаж аваад толгойг нь зориуд ширүүн илж:
- Чи хөө, тэрнээс хариугаа аваач. Чи бол ялна даа. Өчигдөр гэнэдчихсэн байх тээ? гэж өдөөд хоржжонтойгоор инээд алдан охид руу харан нүд ирмэв.
- Үгүй ээ. Би эхлээд сургуулийн нэг хоёр дугаар атмааныг зодно. Өчигдрийн хулгайчийг хамгийн сүүлд бялбана – гэж авдаг байгаа.
Нэгдүгээр атмааныг ярьж байхад бүгд анхааралтай чагнан дуугаа хураадаг заншлаар дүнсийж байсан танхимд түүний энэ аймаар үгийг бүгд сонслоо. Цэлмэг тэнгэрт аянга нүргэлэх шиг болсон хэрэг. Анир чимээгүй хэдэн агшин үргэлжилснээ ангиар нэг нүргэлээн дагалдсан нь аадар орох шиг. Хүүхэд бүр авиа гаргана. Зарим нь инээнэ, зарим нь гайхсандаа орилно. Охид илүү адтайяа чангаар тас тас хөхрөнө.
-Эхлээд намайг зодчих- хэмээн ангийн нэгдүгээр нэр төртэйгээр дуун алдав.
-Тэр хоёрыг нялгадчихаад дараа нь чамайг нүдье!
Нэгдүгээр түүнийг цохих гэж нударгаа далайснаа гэнэт болиод:
-Сургуу